Kolejna odsłona nowego cyklu – recenzje książek oraz opinie na temat autorów. Czytelniczka o pseudonimie „Sarna” pisze listy do Aleksandry Starus, Dyrektor Gminnej Biblioteki Publicznej w Teresinie i wyraziła zgodę, ale jej słowa znalazły się także w naszym portalu Teresin24.pl. Zapraszamy do lektury.

 

 

Pani Olu, chciałabym podzielić się moimi uwagami po przeczytaniu książki Pauli Hawkins „ Dziewczyna z pociągu”

 

 

Książka jest napisana językiem reporterskim iście dziennikarskim. Dla tych którzy lubią ten sposób pisania jest ona ciekawa. Niektórzy recenzenci rozwój akcji porównują do filmów Hitchcocka czyli napięcie narasta stopniowo i staje się coraz bardziej emocjonująca. Dla mnie ta pierwsza część tak jak Pani mówiłam była nudna i trudno było mi,  przebić się przez początkowe opisy bełkotu alkoholiczki, dziewczyny dorosłej, nie radzącej sobie z dość dla niej brutalnym życiem.

 

 

Książka pokazuje postaci, osobowości młodych ludzi we współczesnej Anglii. Ich zmagania z zaskakującymi sytuacjami życiowymi. Ich nie przygotowanie do życia, uległość i podatność na to co jest złe i brak woli walki. Każda postać jest obarczona wadami (zresztą tak jak w życiu bywa).

 

 

Jest wspomniana już alkoholiczka nie mogąca podnieść się z tego upadku, jest notoryczny kłamca i manipulant ( prawdopodobnie wychowany w jakimś stopniu w patologicznej rodzinie ale nie biednej). Są kobiety, które dają się omamiać nie potrafiące rozpoznać dobra od zła, kłamstwa od prawdy. Są płytcy mężczyźni o konsumpcyjnym stosunku do życia, nie potrafiący dać z siebie kobiecie takich ważnych rzeczy jak poczucie bezpieczeństwa i stabilności.

 

 

W końcu, sama akcja książki,  rozwój wypadków, dostarczanie ważnych informacji o bohaterach w trakcie rozwijania się akcji niektórym  może wydawać się interesujące. Konkluzją treści i akcji może być stwierdzenie, że ważna jest obserwacja i umiejętność kojarzenia faktów bo nawet obserwacja otoczenia z okna pociągu może być pomocna, tylko tu w tej książce  była to obserwacja oczami alkoholiczki. Treść książki to typowy thriller ale ja zaliczyłabym ją do gatunku z pogranicza socjologii i socjopatii.

 

Postaram się uzasadnić to moje odczucie. Po przeczytaniu tej książki nasunęły mi się pytania: Czy osoba 17 letnia (jak jedna z bohaterek) to osoba dojrzała? Czy może być w pełni  samodzielna?

W życiu tych ludzi w moim mniemaniu zawiniło patologiczne, typowe i uwarunkowane  dzisiejszymi czasami  życie rodzinne.

Gdzie byli rodzice, rodziny  tych ludzi, bracia, siostry, ciotki, wujowie, kuzyni czy przyjaciele?

Wszyscy potrzebowali wsparcia, pomocy w trudnych chwilach i reorientacji na właściwą ścieżkę we właściwym momencie.

Tego nie było, w kliku przypadkach pojawiały się matki zupełnie nie przygotowane do pełnienia swojej roli.

A przecież kto jak nie matka powinna  pomóc córce w okresie dla niej najtrudniejszym, czyli burzy hormonów i wchodzenia w życie.

 

 

Kobiety – matki często odwracają się od córek w tym trudnym dla nich czasie z tego powodu że z reguły stają się one opryskliwe, niecierpliwe, przemądrzałe. Wiadomo że to odpycha ale czy można te sygnały traktować osobiście? Pozostawiam to pytanie do przemyśleń……

Na koniec jedna uwaga; w społecznościach latynoskich, meksykańskich, hiszpańskich rodzina jest podstawą, tam egzystują rodziny wielopokoleniowe, otwarte dające poczucie bezpieczeństwa, wspierające się.

Może warto byłoby brać z nich przykład……………

SARNA